πινώτιον

τὸ, Α

ενώτιο από πίνα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πιθ. < *πιν-ενώτιον, με απλολογία (πρβλ. αμφιφορεύς > αμφορεύς) < πίνη «μαργαριτάρι» + ἐνώτιον «σκουλαρίκι»].